Ο ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ

ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΦΛΕΜΕΤΑΚΗ
Ο χρόνος και ο άνθρωπος άραγε είναι φίλοι;
Ο ένας είναι άυλος κι ο άλλος από ύλη
Φιλία είναι στη ζωή, αγάπη και ελπίδα
Στα δύσκολα, στα εύκολα που λάμπει σαν ακτίδα
Ο χρόνος είναι άυλος, αυτά δεν τα γνωρίζει
Μα ο άνθρωπος έχει καρδιά, αγάπη και χαρίζει
Ο χρόνος τρέχει και περνά, σημάδια πίσ’ αφήνει
Ο άνθρωπος τα δέχεται, ας έχουν και οδύνη
Λέει η σοφία του λαού ο χρόνος είναι χρήμα
Να τον αρπάξει ο άνθρωπος να τόνε κάνει κτήμα
Ο άνθρωπος απού περνά έχει γιατρό το χρόνο
Κι όπως περνά σιγά σιγά γιατρεύει και τον πόνο
Ο χρόνος και ο άνθρωπος αιώνες προσπαθούνε
Στον ίδιο δρόμο της ζωής μαζί να περπατούνε
Μα τρέχει ο χρόνος γρήγορα, τον άνθρωπο αφήνει
Ξωπίσω του ν’ ακολουθεί με άγχος και βιασύνη
Ο χρόνος είν’ αδάμαστος, ο άνθρωπος το ξέρει
Μα προσπαθεί πολλές φορές κοντά του να τον φέρει
Όσο κι αν θέλει ο άνθρωπος το χρόνο να δαμάσει
Μ’ ένα κουτάλι προσπαθεί τη θάλασσα ν’ αδειάσει
Κι αν θέλουνε απάντηση είς στης στροφής της πρώτης
Ο χρόνος είναι στρατηγός κι ο άνθρωπος στρατιώτης
Όσο κι αν είν’ αδάμαστος, τον βλέπει κάθε μέρα
Κι όσο θα ζει ο άνθρωπος του λέει καλημέρα.